Spookverhalen: “De geest van Niagara”

Door Bòi Antoin

De Niagara was een van de vele zeilschepen die Bonaire in het verleden rijk is geweest. Het schip, een zogenaamde “Golèt” ( Tweemaster) was eigendom van de familie Marchena van Playa Pariba.

In de familie Marchena zaten zowel scheepseigenaren als scheepsbouwers. Ook bekende scheepskapiteins uit die tijd droegen die achternaam, zoals bijvoorbeeld Mauricio en Yombi Marchena. De Marchena’s die schepen bezaten hadden  in tegenstelling tot veel andere scheepseigenaren geen grote plantages. Zij hielden zich alleen bezig met de scheepvaart en transport van andermans goederen. De andere grote plantagehouders hadden schepen om hun eigen produkten aan en af te voeren.

De scheepsbouwers onder de Marchena’s hadden allen een eigen zogenaamde “Klep” (uitspr.; klip) tot hun beschikking. Dit was indertijd de benaming voor een scheepswerfje. Vaak was dit onder een schaduwrijke boom en op een plek waar het schip als het eenmaaal klaar was om het ruime sp te kiezen,  makkelijk in zee gerold kon worden. Zo had José Marchena zijn Klep onder een grote Tamarindeboom in Playa Pariba.

De eerste Niagara werd dus voornamelijk gebruikt om vracht en passagiers tussen de eilanden te vervoeren. Later werd Alejandro (Yombi) Marchena, zoon van José Marchena, eienaar van een motorschip met dezelfde naam. Dit schip voer nog tot ver in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

De oude Niagara vertrok meestal op zondagmorgen vanuit Bonaire om ‘s middags op Curacao te arriveren. Op een kwade dag sloeg er een tijdens een van deze reizen een matroos overboord. De man ging snel onder en verdronk, en ook na lang zoeken werd zijn lijk niet meer teruggevonden. Na verloop van tijd vergat bijna iedereen wat er gebeurd was.

Volgens de overlevering heerste er sindsdien toch een vloek over het schip. Op een gegeven moment kwam er zelfs ruzie tussen de eigenaren van het schip, de kinderen van José Marchena. Het geschil liep zo hoog op dat zelfs besloten werd het schip aan de ketting te leggen aan de meest zuidelijke boei in de baai van Kralendijk. Er lagen drie meerboeien in de baai, één vóór de huidige pier bij het Wilhelmina plein, één richting de huidige gezaghebberswoning, en dus één in het zuiden.

Niet lang nadat het schip aan de boei lag, begonnen bewoners van Playa Pariba, elkaar te vertellen dat ze ‘s nachts een geest aan boord zagen. Ze zagen althans een figuur die geheel in het wit gewkleed was. Iedereen nam al snel aan dat dit de geest van de verdronken matroos was, want er hoorde niemand aan boord van het schip te zijn.

Sommigen beweerden dat ze de figuur met een lantaarn in de hand over het schip zagen dolen.

Het schip dat verder geheel in het duister gehuld was, boezemde toch al schrik in, maar deze verhalen maakten dat de vissers met hun bootjes zowel overdag, maar zeker ‘s nachts met een grote boog om het schip heen voeren.

Terwijl het geschil tussen de broers Marchena voortduurde werd er geen onderhoud gepleegd, en het schip ging dus al snel achteruit. Na verloop van tijd gebeurde het onvermijdelijke. De Niagara begon water te maken en zonk naar de bodem.

Dit tot opluchting van de bewoners van Playa Pariba die meenden dat de geest van de matroos nu eindelijk rust had gevonden.