Individualisme in Nederland
en hoe je toch vrienden kan maken.
Vrienden maken in een ander land kan erg moeilijk zijn. Ik studeer creatief schrijven in Arnhem en zit in een klas van twintig. Niemand kende elkaar voor deze opleiding of woonde in Arnhem en toch heeft iedereen al vrienden. In Nederland gaan de meeste studenten elk weekend nog naar huis in een andere stad om hun familie of vrienden te zien. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, maar de meesten hebben iets om op terug te vallen als het ze niet meteen lukt om via school vrienden te maken. Ook ik kan mezelf gelukkig noemen, omdat ik familie in Nederland heb, wat veel studenten uit Bonaire niet hebben. Dan nog, is het niet hetzelfde wanneer je in het weekend niet naar je ouders kunt. In de weekenden zijn al mijn huisgenoten weg en heb ik het huis voor mezelf. Eerst leek dat wel fijn, maar het viel toch behoorlijk tegen. Toen ik in Nederland voor het eerst op mezelf ging wonen, was ik (aanvankelijk) ook wel echt alleen.
Er wordt vaker gezegd dat zogeheten Westerse landen erg individualistisch zijn. Omdat ik erg op mezelf gesteld ben, dacht ik niet dat ik dat erg zou vinden. Mijn huisgenoten zijn allen erg specifiek over wat ze willen eten en hoe laat. De ene eet om 5 uur, de ander pas om 8 uur ‘s avonds, dus wordt het vaak alleen eten. In een klas van twintig is connecties leggen niet zo moeilijk, al was dat vorig jaar wel anders. Toen studeerde ik aan de universiteit in een klas van 80 man. Velen kenden elkaar al en nodigden geen klasgenoten uit die ze niet kenden. Niet alleen internationale studenten hebben hier moeite mee, ook het meisje uit een klein stadje in Limburg werd niet uitgenodigd. De opleiding die ik nu doe, promoot diversiteit veel meer dan mijn vorige opleiding deed. Toch is er twee weken na de eerste les al een meisje gestopt omdat zij de enige niet-blanke student was en het moeilijk vond om zich met de rest te identificeren. Dit terwijl ze toch haar hele leven in Nederland heeft gewoond. Ze durfde mij dat te vertellen, omdat ze dacht dat ik het wel zou begrijpen. Het is overigens niet alleen moeilijk om connecties te leggen in Nederland. Ook Melody Alvarado, die van Bonaire naar Missouri is verhuisd, heeft er moeite mee. Op Bonaire leek ze vrienden te zijn met iedereen. In Amerika merkte ze voor het eerst dat ze niet bij een groepje aan durfde te sluiten en ervoor koos om alleen te zitten. Beiden merken we dat anderen een heel druk leven hebben. Als je met iemand wilt afspreken, moet je dit vaak weken van tevoren doen. Zelfs dan is het moeilijk om er een hele middag voor te reserveren. Er wordt weinig tijd voor gemaakt.
Toch zijn er genoeg groepen die wel tijd voor internationale studenten maken, je moet alleen weten waar je moet zoeken. Melody (die zelf Peruviaans is) is tegenwoordig primaire voorzitter van een Spaanstalige subgroep van haar kerk in Amerika. Deze Spaanstaligen komen vooral uit Mexico en weinig uit Zuid-Amerika, maar toch voelt het meer als thuis. Studenten in de buurt van Nijmegen kunnen naar de Meet and Eat (@meatandeatru op instagram). Elke woensdagavond koken zij samen de gerechten uit een land waar een van de studenten vandaan komt. Op de ‘Curaçao-night’ heb ik heerlijke pastechi en saté ku batata gegeten, er waren toentertijd geen Bonairiaanse studenten, maar genoeg Curaçaose en Arubaanse. Ondanks dat er speels wordt geruzied over het verschil tussen Papiamentu en Papiamento, voelt het toch als thuis.
Samantha van Cadsand
25-05-2024